Vorige week werd ik er ineens enorm door overvallen: Ik ben moe! En niet een beetje oververmoeid, maar echt kapot. Terwijl ik dit tik, branden de tranen achter mijn ogen. Ik word er emotioneel van om dit zo zwart op wit neer te zetten, waarom weet ik niet precies. Ik denk eigenlijk dat ik al veel langer moe ben, uitgeblust ben. Dat ik het alleen nog niet wilde toegeven en weggestopt heb. Gewoon ben doorgegaan met dingen die er van me verwacht werden. Of eigenlijk; die ik van mezelf verwacht. Omdat ik een perfectionist ben en toegeven dat je alle ballen niet meer omhoog kunt houden, voelt als falen. Mijn gezin, het huishouden, de blog en alles wat daarbij komt kijken, aandacht voor familie en vrienden… Het is me bij elkaar allemaal ineens even teveel.
Zelf destructief
Sinds ik moeder werd, ben ik op een sneltrein gestapt die sindsdien niet meer gestopt is met rijden. Een goede nachtrust bestaat allang niet meer uit acht uur slaap, maar betekent nu dat mijn – vaak te korte – nacht slechts één keer onderbroken is. Waren de nachtvoedingen eindelijk voorbij, kwamen de nachtmerries, de ‘ik-ben-niet-moe’s’, slokjes water en nachtelijke plasjes. En onder het motto ‘gewoon doorgaan’ ben ik al een aantal jaren roofbouw aan het plegen op mezelf. Want ik ‘moet’ ondertussen van alles. Het huis moet opgeruimd en schoon, de kleding gewassen, gezond eten op tafel, om de dag een blog online, ik wil een mooie, lieve vriendin zijn voor Niels, de beste moeder voor mijn kinderen en een leuk mens voor iedereen. Verjaardagen, oppassen, helpen op school, feestje organiseren; “Ja hoor, geen probleem, natuurlijk, doe ik!” En “Nee!” komt in mijn vocabulaire weinig voor. Dreig ik het allemaal niet te redden? Dan sneuvelen mijn eigen momentjes als eerste. Dan maar niet sporten, geen tijdschrift op de bank en wéér laat naar bed. Ik hoor mezelf tegen anderen zeggen dat het “goed” gaat. “Nee hoor, ik heb geen hulp nodig!”
Extreem moe
Ruim vijf jaar lang heb ik het zo volgehouden. Totdat ik vorige week dus ineens overvallen werd door die extreme oververmoeidheid en ‘gewoon doorgaan’ niet meer gaat. Mijn hoofd voelt als een watje en ik kan me niet meer concentreren. Ik ben mijn gevoel voor humor kwijt, heb een kort lontje en ben ook niet echt lekker; mijn keel is dik en mijn rechter oog trilt af en aan. Van een vriendin die af wil spreken, krijg ik het al Spaans benauwd en van onze mailbox die iedere dag weer volstroomt, slaan mijn stoppen door. Iedere prikkeling voelt als een riem die steeds strakker aangesnoerd wordt. Ik kan dingen niet meer loslaten, alles moet NU en ondertussen overstroom ik ervan. Gezond is anders. Noemen ze dit nu een mommy burn out?
Tijd voor mezelf
Hier word ik in ieder geval niet happy van. Ik vind mezelf zo niet eens meer leuk! Buiten dat het me niet meer lukt om alle ballen hoog te houden, wil ik het ook niet meer. Het wordt echt tijd om mijn eigen grenzen beter te bewaken. Vaker “Nee!” leren zeggen, luisteren naar mijn lijf en geest om te voorkomen dat ik definitief doordraai. Het is nu even ‘me first‘. Ik wil af van het moe zijn en weer bruisen van de energie. Dan word ik weer die leuke moeder, leuke vriendin, leuke blogster en leuke vrouw. Maar niet meer perfect, want dat lukt me dus gewoon niet.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock.
Laat een antwoord achter aan Caroline Reactie annuleren